این جانب(ع_م) ساکن شاهرود دراثر اصابت ضربه ای به جمجمه ام بی هوش شدم وبه بیمارستان منتقل وبعد از 48 ساعت به منزل انتقال یافتم ؛درحالی که براثر آن ضربه قوه گویایی خود را از دست داده بودم .به چند دکتر درتهران وشهرستان ها مراجعه کردم ،ولی نتیجه ای حاصل نشد.تصمیم گرفتم برای زیارت  به قم بیایم ودر شب چهار شنبه ،برای شفا به مسجد مقدس جمکران بروم .به حمد الله موفق شدم .برای ادای نماز صبح که بیدار شدم ،وضوگرفتم ومثل همیشه درحالت لالی روبه قبله مشغول نماز شدم .درحالت نماز بودم که متوجه شدم میتوانم صحبت کنم .متوجه شدم که آقا عنایتی به ماکرده وما راشفا داده اند .بادلی پر از شوق وزبانی باز به نماز خود پرداختم وخدا را شکر کردم.

مردی باپدرش درسفربودکه پدرش ازدنیارفت.ازچوپانی درآن حوالی پرسید:چه کسی برمرده های شما نماز می خواند؟

چوپان گفت:ماشخص خاصی رابرای این کار نداریم،خودنماز آنهارامی خوانیم.

مرد گفت :لطف کن نماز پدر مراهم بخوان .

چوپان مقابل جنازه ایستاد وچندجمله ای زمزمه کرد وگفت :نمازش تمام شد.

مردکه تعجب کرده بودگفت:بهترازاین بلدنبودم.مردهم ازروی ناچاری پدر رادفن کردورفت.

شب هنگام درعام رویاپدرش رادیدکه روزگار خوبی دارد. ازپدر پرسید:چه شدکه این گونه راحت وآسوده ای ؟پدرش گفت:هرچه دارم ازدعای آن چوپان دارم .

مردفردای آن روز به سراغ چوپان رفت،ازاوخواست تابگویددرکنارجنازه ی پدرش چه کرده وچه دعایی خوانده؟

چوپان گفت:وقتی کنارجنازه آمدم؛باخداگفتم:خدایااگراین مردامشب مهمان من بودیک گوسفندبرایش زمین می زدم.الآن این مرد امشب مهمان توست ،می دانم که توبااوبهترازمن رفتار میکنی ،پس اورابه تومی سپارم.