پیرمرد می گوید:«بیماری من از یک سرما خوردگی ساده شروع شد،کمتر از 25 روز به قدری حالم بدشد که در بیمارستان شهید مصطفی خمینی بستری شدم .نمی توانستم غذا بخورم وپزشکان مرا به وسیله سرم ودارو زنده نگه داشته بودند.

روزی یکی از فامیل ها به عیادتم آمد. تووقتی رفت،دیدم که سیدی بزرگوار وارد اتاق ماشد.اتاق سه تخته بود.آقا روبروی تخت من ایستاد وفرمود:چراخوابیده اید؟

گفتم :بیمار هستم.قبلا مریض نبوده ام،چند روز است این طور شدم .آقا فرمود :فردابی جمکران .!

صبح فردا وقتی دکتر برای معاینه آمد،گفتم:خودم به عهده می گیرم ؛اگر بمیرم خودم مسئول خواهم بود،ولی من خوب شده ام.امام زمان مرا شفا داد.دکتر خندید وبه شوخی گفت:امام زمان که در چاه است.پرستار خواست سرم مرا وصل کندکه نگذاشتم.وقتی خانواده ام به دیدنم آمدند،گفتم :مراحمام ببریدتاآماده رفتن به مسجد جمکران شوم .!قربانی ای تهیه کردم وبه مسجد مشرف شدم.دربین راه مرتب توی سرم می زدم وآقاراصدامی زدم واز عنایت آن حضرت سپاسگذاری می کردم.بااین که مدتی بود انگار یک تکه سنگ در شکم داشتم ومیل به غذانداشتم،اما اشتهایم خوب شده وانگار سنگ ازبین رفته بود.

مرد می گوید:

«شانزده سال بودکه ازدواج کرده بودم،ولی صاحب فرزند نمی شدم. مراجعه به دکتر های متخصص ومصرف دارو های متنوع ،نتیجه نداد.پزشکان براین عقیده بودند که من وهمسرم سالم هستیم ، اماعلت بچه دار شدن ما را تشخیص نمی دادند.

خلاصه از همه جا ناامید شده وزندگی ما درسرازیری سقوط بود .ر.زی یکی از دوستان به من گفت :کمتر به دکتر مراجعه کن!برو خدمت آقا امام زمان(عج) واز حضرت خواسته ات را طلب کن!

دل شکسته اما امیدوار به مسجد جمکران مشرف شدم وبعداز خواندن نماز ، متوسل شدم.چند روزی نگزشت که حضرت واسطه ی فیض شده وخداوند هم یک فرزند پسر به من عنایت نمودکه احمدلله سالم است وحالش هم خوب است.

این جانب(ع_م) ساکن شاهرود دراثر اصابت ضربه ای به جمجمه ام بی هوش شدم وبه بیمارستان منتقل وبعد از 48 ساعت به منزل انتقال یافتم ؛درحالی که براثر آن ضربه قوه گویایی خود را از دست داده بودم .به چند دکتر درتهران وشهرستان ها مراجعه کردم ،ولی نتیجه ای حاصل نشد.تصمیم گرفتم برای زیارت  به قم بیایم ودر شب چهار شنبه ،برای شفا به مسجد مقدس جمکران بروم .به حمد الله موفق شدم .برای ادای نماز صبح که بیدار شدم ،وضوگرفتم ومثل همیشه درحالت لالی روبه قبله مشغول نماز شدم .درحالت نماز بودم که متوجه شدم میتوانم صحبت کنم .متوجه شدم که آقا عنایتی به ماکرده وما راشفا داده اند .بادلی پر از شوق وزبانی باز به نماز خود پرداختم وخدا را شکر کردم.